Вось і ўсё... Цябе са мной няма,
Нібы сонца ў небе патанула
І прыйшла, нібыта сьмерць, зіма
І халодна ў вочы мне зірнула.
Вось і ўсё... Няма ўжо ў садзе руж,
Толькі сьнег бялюткі, як папера,
На якой твой вечна п’яны муж
Піша вершы пад Апалінэра.
Вось і ўсё... Каму і што казаць?
Мне пара ў чужыну ад’язджаць,
Дзе, магчыма, безь цябе памру...
Вось і ўсё... За мной вятры ляцяць,
І ў вагоне мне ўсю ноч ня спаць
І чакаць, нібы пажар, зару...
|
|
