|
Баляда Язэпа Шніпа
|
|
1800–1875
|
Ты тут нарадзіўся, і ты ўжо тутэйшы,
Як гэтае неба, як гэта зямля,
Дзе кужаль бялее, чарнее ральля.
І ты ўжо за бацьку крыху весялейшы,
Бо тут нарадзіўся, ды гэту самоту,
Нібыта рачулку, што выйшла з-пад лёду,
Ня любіш, бо лёд акрываўлены, белы,
Нібыта фальварак у попел згарэлы,
Плыве прад табой па вадзе, як па дыме,
І ўжо касінераў ніхто не падыме
Пайсьці і змагацца за долю, за волю,
Якой ты ня можаш, стары, зразумець.
І будзеш начамі ў цямнечу глядзець
І слухаць, як вецер, ламаючы гольле,
У парку шуміць і варонаў пужае.
А сьнег растае і вада ў сьвет сплывае,
Як тое, што тут адшумела, было
І побач з табой, нібы прывід, прайшло...
|
|
