Лісьце алае засыпае роў, Пушчу чорную апавіў туман, Атачон з усіх чатырох бакоў Золкай восеньню мой лясны будан. Стогнуць пад дажджом старчакі альхі, І ў будан з дрыгвы плыве золь-зіма, – Ў ім карэньні – столь, ложак – ліст сухі, Ні агню няма, ні сьвятла няма. Ад усіх я ўцёк, ад усіх я зьбег, Буйным воласам да калень зарос. Годы стаялі, быццам белы сьнег. Горы панскіх цел мой Дняпро панёс. Нішчу я паноў, замкі іх палю, Я ламаю іх векавы бізун, Помшчу за маю бедную зямлю, За яе жальбу, за яе сьлязу, За тваю красу, за маю любоў, Што ў пакоях іх кветкай адцьвіла... Дзікі вецер гне раць сівых дубоў. Ночка нас з нажом, як братоў, зьвяла... Я стаю, як корч, ў воўчай скуры ўвесь, Зьліўся з дрэвамі і гляджу на шлях, Цёмны я увесь, цёмны голы лес, Толькі два агні сьвецяцца ў вачах. Конскі тупат... Там... Бегма ў гушчыню... Затрашчаць у ноч пад нагой лаўжы. Зь дзікім сьвістам я коні супыню, І сьпячэцца пан на маім нажы. Ранкам на абрыў выцягну яго І скажу рацэ, што бушуе тут: «Ты прымі, Дняпро, ворага майго, Змый з маёй зямлі гэты панскі бруд». Лісьце алае засыпае роў. Пушчу чорную апавіў туман, Атачон з усіх чатырох бакоў Золкай восеньню мой лясны будан.
1955
|
|