|
Баляда Кандрата Шніпа
|
|
1820–1916
|
...А ты – лясьнік, і лес – твой панскі дом,
Зялёным перапоўнены сьвятлом
Шуміць і не дае спакою ўсім:
Ні чужакам-падпанкам, ні сваім,
І лес журботны, як журботны ты,
Бо, як віхор, лятуць, лятуць гады,
Ламаючы, нібыта дрэвы, лёсы.
І ўсё-ткі беларускія бярозы
Растуць і асьвятляюць родны сьвет
І на касьцёле крыж, і на царкве.
А Бог, як нашая зямля, адзін.
Рака вясной выходзіць з-пад ільдзін,
І не стрымаць раку, нібы народ,
Які сьляпы, да часу, нібы крот.
А ты – лясьнік, і лес – твой вечны дом,
Дзе пыл і кроў змываюцца дажджом,
І сьлёзы, высьпяваючы ў душы,
Бы ў вечнасьці, губляюцца ў дажджы,
Які ідзе, нібыта час ідзе,
Дзе нехта ўстане, нехта – упадзе,
Але ня спыніцца ніколі час,
Дзе ты ўжо быў і дзе ня будзе нас...
|
|
