Гады прайшлі, нібы прайшлі дажджы,
І шлях назад размыты і забыты,
Але твой вобраз не прапаў з душы,
Ён сьвеціцца, нібы сасуд разьбіты.
Нібы сасуд разьбіты, не зьляпіць
Таго, што не паўторыцца ніколі.
І час праз нас, нібы агонь, ляціць
І патухае пад крыжамі ў полі.
Я ведаю, што добра безь мяне
Табе ў далёкай ціхай старане,
Дзе кожны дзень прыходзіць, быццам сьвята...
Я пра сябе нічога не скажу,
Я на нябёсы, як на Храм, гляджу,
Шапчу: «Ты ані ў чым не вінавата...»
|
|
