Вярнуўся дадому, нібыта прачнуўся, Нібыта назад азірнуўся, дзе жыў, Нібыта ў сьцюдзёнай вадзе акунуўся І стому, як пыл свой вандроўніцкі, змыў. Старэнькія хаты і людзі старыя... Але не чужыя, але не чужыя, Як неба ў аблоках, у травах зямля, Якія 'шчэ помняць, якім быў тут я Малым хлапчуком, што ня ведаў бяды, І ўсё як тут ёсьць, так і будзе заўжды, Здавалася мне... І хацелася мне Вярнуцца дадому, нібыта прачнуцца, Нібыта прад ветрам начным разагнуцца І ўбачыць, што ўсё, што навокал, – ня ў сьне – І добрыя людзі, і ветлыя хаты, І крыж ля дарогі стары, як наш сьвет, Дзе нашыя сьвяты і сумныя даты Душу напаўняюць, як вазу букет, Каб заўтра ізноўку хто блізка, далёка – Вярнуцца дадому, як жыць, захацеў І з думкаю светлай, і з думкай высокай У вёску, бы ў вечнасьць зь нябыту, ляцеў...
|
|