Калі зноў пачынаюцца дажджы
І божы дзень нібыта ноч сівая,
На сьцежцы палявой растуць глыжы,
Нібы сьцяна зь нябыту прарастае
Старога замка, што раней тут быў
І ад чужынцаў бараніў краіну,
Самотную, нібыта дым, што сплыў
Ад вогнішча, якое Бог пакінуў
І ў дождж пайшоў, зрабіўшыся дажджом,
Які размыў дарогі палявыя
І цішыню, налітую сьвятлом,
Дзе мы былі, як матылі начныя,
На сьцежцы, на якой растуць глыжы,
Нібы сьцяна зь нябыту прарастае
У божы дзень, калі ідуць дажджы,
Калі душа душу, як рай, шукае...
|
|
