...Счарнела вугольле, і дым,
быццам воран сівы,
адляцеў,
І холад на лёзах травы
зноў разьвесіў расу маладую.
І ноч, быццам кроў,
праступіла
праз вату зялёную дрэў,
За мной пацякла,
як пясок, размываючы ціш нежывую.
Вярнуцца ніколі ня позна,
было б жа вяртацца куды.
І вернецца лета,
ды лета ўжо будзе ня тое,
І я ўжо ня буду,
як гэта на травах раса, малады –
Пад ногі ўпадзе з дрэў лісьцё,
як агонь, залатое.
Вярнуся дамоў,
быццам бы апякуся,
прачнуся ад сну,
І ўбачу, што лета прайшло
і мяне тут ніхто не чакае,
І ў вокны сьляпыя,
нібыта ў той сьвет,
быццам воран, зірну –
Самота мяне абаўе,
быццам камень – зьмяя маладая.
|
|
