...І трэснула неба, як шкло на іконе, І сьвет разьдзяліўся на Заўтра і Сёньня, І людзі завылі сівымі ваўкамі, І зоркі зь нябёс папаўзьлі павукамі На нашу зямлю, як на мошку малую, Якой больш ня лётаць, але 'шчэ жывую. З забытых магіл мерцьвякі паўставалі, І травы, нібыта зялёныя хвалі, На міг ускіпеўшы, заціхлі, зжаўцелі. Як д’яблы, з асінаў лісты паляцелі І селі на Храмы, і Храмы прапалі, Нібыта ільдзіны пад сонцам расталі... І раптам аднекуль ты мне пазваніла І сон мой, нібыта люстэрка, разьбіла, Куды я глядзеў і ня бачыў, што Сёньня Пакрылася пылам, як шкло на іконе...
|
|