Нарэшце дачакаліся цяпла...
Нібы ў душу патрапіла страла,
Што прыляцела з прамінулых год.
Увысь гляджу, як воўк на лес, гляджу,
Як жыць хачу, хачу хутчэй дажджу,
Які ажывіць, як траву, народ.
Хацець – ня грэх, але чаго няма –
Таго й са сьвечкай тут шукаць дарма,
А ў нас жаданьняў хоць ты прадавай.
І ты бяжыш пад сонца ўсё хутчэй,
Ды ўжо разьліты на твой шлях алей,
І ўжо грукоча, нібы гром, трамвай...
|
|
