РОДНЫЯ ВОБРАЗЫ Вобразы мілыя роднага краю,               
Смутак і радасьць мая!..
      
 
Якуб Колас
    Галоўная      Слоўнікі           Спасылкі      Аб сайце       Кірыліца      Łacinka    
Віктар Шніп
Вершы
Кантэкстны тлумачальны слоўнік
У Вечным горадзе
У Вечным горадзе, куды прыйшлі вандалы,
Няма нікога, хто б сказаў: «А я – сьвяты...»
І сьмерць мяне, як роднага, штодня шукала.
На пляцы рос агонь, як д’ябал залаты, –
Гарэлі кнігі, што былі для нас сьвятымі.
І вецер звар’яцела паднімаў сьмяцьцё
Над горадам, дзе ў воблаках і ў жоўтым дыме
Чакала нас, сьмяротных, вечнае жыцьцё.
А я ў карчме сядзеў і піў віно з жанчынай,
І пра вандалаў анічога я ня знаў.
Сябры крычалі мне: «Глядзі, прап’еш Айчыну!»
І падлівалі, хітрыя, паўней віна.
Я піў віно, забыўшыся пра ўсё на сьвеце,
Ня чуў, сп’янелы, шэпту: «Вунь сядзіць вар’ят...»
Я вольным быў, як вольны разбуральны вецер,
Я быў рабом, які прывык да ценю крат.
А ў Вечным горадзе ўладарылі вандалы
І бушаваў па вуліцах, як вір, пажар,
І сьмерць мяне, як роднага, штодня шукала
І, адшукаўшы, плюнула агнём у твар.
 
 
 
 
Падабаецца     Не падабаецца
2009–2020. Беларусь, Менск.