У Вечным горадзе, куды прыйшлі вандалы, Няма нікога, хто б сказаў: «А я – сьвяты...» І сьмерць мяне, як роднага, штодня шукала. На пляцы рос агонь, як д’ябал залаты, – Гарэлі кнігі, што былі для нас сьвятымі. І вецер звар’яцела паднімаў сьмяцьцё Над горадам, дзе ў воблаках і ў жоўтым дыме Чакала нас, сьмяротных, вечнае жыцьцё. А я ў карчме сядзеў і піў віно з жанчынай, І пра вандалаў анічога я ня знаў. Сябры крычалі мне: «Глядзі, прап’еш Айчыну!» І падлівалі, хітрыя, паўней віна. Я піў віно, забыўшыся пра ўсё на сьвеце, Ня чуў, сп’янелы, шэпту: «Вунь сядзіць вар’ят...» Я вольным быў, як вольны разбуральны вецер, Я быў рабом, які прывык да ценю крат. А ў Вечным горадзе ўладарылі вандалы І бушаваў па вуліцах, як вір, пажар, І сьмерць мяне, як роднага, штодня шукала І, адшукаўшы, плюнула агнём у твар.
|
|