Жоўтае лісьце плыве па вадзе,
Чорная постаць па лузе ідзе.
Чорная постаць глядзіць на мяне:
– Хто там плыве сярод рэчкі ў чаўне?
Што мне сказаць ёй? Я лепш памаўчу,
Плыць, нібы лісьце, маўкліва хачу.
Чорная постаць ляціць над ракой:
– Хто ты такі, адкажы мне? Пастой!..
Я ж уцякаю, нібыта вар’ят,
Праз туманы, празь нямы лістапад,
Покуль ня ўбачу між хмар над сабой
Белых анёлаў з трубой залатой.
...Човен па рэчцы, як прывід, плыве,
Нехта мяне ўжо дадому заве.
Крыкнуць спрабую: «Дамоў не хачу!»
Чорнаю постацьцю ў неба лячу.
|
|
