А на праспэкце кветкі і плакаты
І даўганогія ля крам дзяўчаты
Чакаюць шчасьця, а яно – як дым.
Пра сум, што з сэрца не зьнікае,
У скверы гітарыст сьпявае,
Пабліскваючы зубам залатым.
Усе клянуць бязбожную сьпякоту
І целамі, вільготнымі ад поту,
Кідаюцца пад цені і вятры.
А я з царквы вяртаюся дахаты,
Шчасьлівы і на грошы не багаты,
І да дажджу нам жыць яшчэ дні тры.
|
|
