Яшчэ будуць высокія мяккія травы, У якіх мы з табою заблудзімся ўночы. Будзе чорная ноч, нібы чорная кава, І яе да сьвітаньня мы выпіць захочам. А пакуль што дажджы нам грукочуць у вокны І зрываюць лісьцё, нібы маскі старыя, З дрэў прыціхлых, і вецер, нібыта шалёны, У трубу вадасьцёчную весела вые. Пройдзе час, і дажджы зноў аціхнуць памалу, У калюгах патонуць далёкія зоры. Як нам радасьці часта з табой не хапала, Як мы рэдка з табой пра самоту гаворым! Ты глядзіш у вакно, як у вечнасьць нямую. Што ты бачыш, скажы, за дажджлівай смугою? Ты гаворыш: шкада мне пчалу залатую, Што ўжо скрадзена з ружы вадой дажджавою... Яшчэ будуць высокія цёплыя травы, Яшчэ будзе пчала па-над кветкамі віцца. І пайду я па горадзе ў пошуках стравы, Ты ў царкву – за здароўе дзяцей памаліцца.
|
|