Зноў бяз вас не знаходжу спакою,
На дарогу гляджу і гляджу.
Памахаўшы самотна рукою,
Вы пайшлі ў каралеўства дажджу.
Я ж застаўся адзін-адзінокі,
Нібы клён сярод злосных вятроў.
Я да вас пасылаю аблокі,
Як паштовых сваіх галубоў.
Я штохвілі адказу чакаю,
Хоць чакаю, напэўна, дарма.
Вы сказалі: «Цябе не кахаю,
Бо ў цябе закахана зіма...»
Зноўку я на дарогу гаротна,
Быццам бы на ікону, гляджу.
Заўтра раніцай ценем самотным
Я пайду ў каралеўства дажджу.
|
|
