Восень. Самотная восень Айчыны,
Жоўтае лісьце і ў скверы кастры.
Нас пакідаюць навечна жанчыны,
Нас прадзімаюць да сьмерці вятры.
Родныя постаці ў вечнасьць зьнікаюць,
Зь імі гавораць анёлы і Бог.
Сьвечкі ў цямнечы гараць, дагараюць,
Не асьвятліўшы ў ратунак дарог.
Вечна пад небам у сумнай Айчыны
Сумныя думкі, душы неспакой.
Попел на вогнішчах стоена стыне,
Дым адляцеў і растаў над зямлёй.
Хочацца з дымам у неба падняцца,
Сьледам за роднай душой паляцець.
Толькі ад тлумнасьці не адарвацца,
Толькі і ў тлуме дашчэнту згарэць.
Восень. Самотная восень Айчыны,
Чорнае лісьце і попел кастроў.
Нас пакідаюць, як вечнасьць, жанчыны.
Мы застаёмся адны ля крыжоў.
|
|
