Хочацца плакаць ад вечнай самоты,
Што разраслася пад небам маім.
З дрэў аблятае сухая лістота,
З вогнішча – іскры густыя і дым.
Ветру няўтульна ў пакінутым садзе,
Дрэвы старыя, як вязьні, стаяць.
Радасьці мала даўно ў лістападзе,
Хочацца нават пра гэта крычаць.
Моўчкі ў агонь падкідаю лістоту,
Дым самагубна ў аблокі плыве.
Густа травы набуяла ля плоту,
Вечна застацца пад плотам траве.
Сад я пакіну, вярнуся дахаты,
Толькі вяртаньню ўсё ж буду ня рад.
Будуць мне сьніцца, як сьмерць, лістапады,
Будзе мне сьніцца пакінуты сад.
|
|
