Вячэрняю смугой затоплены прасторы,
І чутны птушак крыкі ў купале нябёс.
Самотнае жыцьцё – яшчэ зусім ня гора,
Але ўсё роўна вочы сьвецяцца ад сьлёз.
Яшчэ ў двары блукае і сьпявае сьвята,
І ад вазоў гасьцёвых не асеў 'шчэ пыл,
Ды хочацца ізноў гасьцей паўнютку хату,
Хаця, відаць, ня хопіць весяліцца сіл.
І пройдзе ўсё ж самота, нібы цень ад хмары,
І стане ўсё звычайным: дзень, жыцьцё і сон.
І нам штодня глядзець у сумныя абшары,
Дзе плыў у вечнасьць пыл,
дзе плыў праз душы звон.
|
|
