РОДНЫЯ ВОБРАЗЫ Вобразы мілыя роднага краю,               
Смутак і радасьць мая!..
      
 
Якуб Колас
    Галоўная      Слоўнікі           Спасылкі      Аб сайце       Кірыліца      Łacinka    
Віктар Шніп
Вершы
Кантэкстны тлумачальны слоўнік
*  *  *

Леаніду Дранько-Майсюку

 
У далечы ад роднае Гарыні,
Там, дзе на бераг прызямляўся Бог       
І гліну браў, ляпіў дзяўчат у міні,
Пускаючы на тысячу дарог, –
Ідзе паэт па мармуровым Рыме,
І, вершы прысьвячаючы для А.,
Віна фалернскага за нас падыме
У чашы з бронзы цёмнай і сьвятла –
І на сардэчныя пралье скрыжалі
Незразумелы райскі неспакой.
Па ім дзяўчаты ўжо засумавалі,
А ён сумуе толькі па адной,
Што любіць кветак тонкую спакусу
І разумее пацалункаў сэнс.
Вяртаньне да адзінай без прымусу –
Як самы гэніяльны паланэз.
...Ідзе паэт па невядомым Рыме
Дарогаю да сонечных Афін,
Натхняецца дзяўчатамі чужымі,
Цалуе ручкі ў іх, нібы ў багінь.
У далечы ад роднае Гарыні,
У божы дзень, калі сустрэўся з А.,
У Менску прадаваліся вяргіні,
Кавярні працавалі дацямна –
І гэта быў другі пачатак сьвету,
Дзе за каханьнем ценю не відно.
І Бог прыйшоў, і Бог сказаў паэту:
«Ты ёсьць паэт, і кроў твая – віно...»
І, не сказаўшы болей анічога,
Ён паляцеў у цемру да сьвятла...
Праз Рым ідуць сардэчныя дарогі
З адзінаю дарогаю да А.
 
 
 
 
Падабаецца     Не падабаецца
2009–2020. Беларусь, Менск.