Леаніду Дранько-Майсюку
У далечы ад роднае Гарыні, Там, дзе на бераг прызямляўся Бог І гліну браў, ляпіў дзяўчат у міні, Пускаючы на тысячу дарог, – Ідзе паэт па мармуровым Рыме, І, вершы прысьвячаючы для А., Віна фалернскага за нас падыме У чашы з бронзы цёмнай і сьвятла – І на сардэчныя пралье скрыжалі Незразумелы райскі неспакой. Па ім дзяўчаты ўжо засумавалі, А ён сумуе толькі па адной, Што любіць кветак тонкую спакусу І разумее пацалункаў сэнс. Вяртаньне да адзінай без прымусу – Як самы гэніяльны паланэз. ...Ідзе паэт па невядомым Рыме Дарогаю да сонечных Афін, Натхняецца дзяўчатамі чужымі, Цалуе ручкі ў іх, нібы ў багінь. У далечы ад роднае Гарыні, У божы дзень, калі сустрэўся з А., У Менску прадаваліся вяргіні, Кавярні працавалі дацямна – І гэта быў другі пачатак сьвету, Дзе за каханьнем ценю не відно. І Бог прыйшоў, і Бог сказаў паэту: «Ты ёсьць паэт, і кроў твая – віно...» І, не сказаўшы болей анічога, Ён паляцеў у цемру да сьвятла... Праз Рым ідуць сардэчныя дарогі З адзінаю дарогаю да А.
|
|