Каркаюць абрыдліва вароны, Вецер лісьце рве, нібы шалёны, З дрэў, якія чырваньню гараць. І крыжы на Храмах залацеюць, Сьвечкі на магілах палымнеюць, Людзі, як падсудныя, маўчаць. І няма нікому суцяшэньня, Толькі скачуць цені, толькі цені Ведаюць дарогу зь небыцьця. І патухнуць сьвечкі, сыдуць людзі, І чырвона ў навакольлі будзе Ад апалага з асін лісьця.
|
|