Мой край, ад крушыны горкі, На беразе цёплы дымок, Табун выпівае зоркі З паверхні лясных межыток. Конь цягне неба зялёнае Ў гулкі пусты жывот, Пакуль цеплыня ад сонейка Туманам ня зьнікне з балот. Дзе вы, дзяцінства гукі? Дзе ты, водар зямлі? Зьдзіўлёна гляджу на рукі, Зь якіх сышлі мазалі. Ня мне выхваляцца і ззаду Скакаць на сьпіну каню, Ня мне, як да ціхай радасьці, Да начлежнага ехаць агню. А мне ўсё здаецца, што бачу Сябе і сваіх сяброў У ліку тых, што на клячах Імчаць з начлегаў дамоў. Замест сядла – сярмяга, Галовы ў пышных вянках, З чырвоных і чорных ягад Каралі на нашых грудзях. Дзяцінства імчыць вясёлае На мокрых конскіх гарбах, Засмаглае, напаўголае, З шыпшынаю ў белых чубах.
1958
|
|