Баляда апошняга інсургента
|
Зноўку восень прыйшла, як ваўчыца, У краіну, дзе ты паміраеш, Дзе ад вогнішча дым зноў клубіцца, І за дымам да зор узьлятаеш Ты душою збалелай і вольнай, Нібы вецер, што сёньня самотны Над вадою счарнелай і зольнай Туманоў расьсьцілае палотны... Зноўку восень табе, як ваўчыца, Нібы лісьце зь бяроз, зьліжа раны, Што на сэрцы тваім, і маліцца Будзеш ты кожны вечар старанна За краіну, дзе ты паміраеш, Дзе ад вогнішча дым зноў клубіцца, За якім ты да зор узьлятаеш, І ляціць за табою ваўчыца, Як лісьцё, як агонь, як былое, Ад якога штодня ты ўцякаеш, А яно, нібы шчасьце зямное, Даганяе цябе, даганяе...
16.X.2005.
|
|