Толькі вецер за вокнамі сьвішча
І нябёсы над намі ўначы,
Як былых нашых дзён папялішча,
У якім грэюць крыльле сычы.
Ты сядзіш, малады і галодны,
За чарнюткім, як плаха, сталом,
І твой позірк, як келіх самотны,
Змрокам поўніцца, нібы віном.
Мы з табой непатрэбны нікому,
Як пад плотам сьмяцьцё і быльнёг.
Нам з табой не вярнуцца дадому,
Мы ня бачым дадому дарог.
Вецер пыл уздымае над намі,
Мы зьнікаем, як цені ўначы.
І глядзім у цямнечу сычамі,
З нашых воч вылятаюць сычы.
І пакуль у карчме мы начуем
За чарнюткім, як прорва, сталом,
Мы дарогу дамоў не адчуем,
Без дарогі, бяз дому памром.
4–5.II.1997.
|
|
