А ты ня ведаеш, чаго жывеш, І па жыцьці, як па вадзе, плывеш Парэшткамі асеньняга сьвятла. І зьнікнеш ты, нібы ў вятрах духмень, Нібыта ў ночы чорнай воўчы цень, І зьнічка мільгане, нібы страла. І дзень пачнецца, бы ўсплыве з вады Той глыж, якім кідаўся ў неба ты, Бо неба бы ў забытым Храме шкло. І ён ня ведае, чаго жыве, І па жыцьці, як па вадзе, плыве, Шукаючы сябе, нібы жытло...
6.V.2004.
|
|