З камянёў нараджаюцца цмокі,
Нараджаецца цемра з кастроў.
Як вар’яты, блукаюць прарокі
І прарочаць нам сьмерць і любоў.
І крычаць па-над сьветам вароны.
Нібы золата, сьвеціцца пыл –
Гэта коціцца д’ябла карона
Да карчмы, што на плітах магіл.
І глядзім мы на сьвет, як сьляпыя,
І асьлепла ідзём хто куды,
І, пакуль мы яшчэ ўсе жывыя,
Нам гаручай ахвота вады.
І забіць ёсьць ахвотнікі цмока,
Ды, відаць, яго нам не забіць,
Бо ісьці да яго нам далёка,
Ну а сам ён на сьмерць не ляціць.
І да цемры мы ўсе прывыкаем,
Прывыкаем да крыку варон,
І ў карчме ўжо зусім мы ня знаем,
Ці то ява ўсё гэта, ці сон...
13.V.1996.
|
|
