Гэта наша з табой, як Галгофа, Эўропа, Гэта наша з табой, як магіла, зямля, І глядзім мы з вакон, нібы дзеці з акопаў, На пачатак вясны, дзе з табой буду я Ад вятроў не хавацца, што дзень разьдзімаюць, Як агонь, ад якога асьветлімся мы, Па якім нас з табой на чужыне пазнаюць, Як мы выйдзем, нібыта з блякады, зь зімы. Гэта наша з табою вясна маладая, Гэта наша з табой, гэта наша з табой Зорка ў небе ўзышла, як страла залатая. Я памерці хачу ад стралы залатой, Не ад змроку, што ў цесных, як норы, пакоях, У якіх мы жылі, у якіх мы жывём І чакаем вясны, быццам казачных вояў, Што сьвятло прынясуць нам у кожны наш дом. Толькі не прынясе нам ніхто і нічога Ні сягоньня, ні заўтра, ні праз тысячу год, Бо тут наша зіма, бо тут наша дарога, Бо тут наша Эўропа, як наш эшафот...
9.III.2001.
|
|