Ты зь лёсам зьмірыўся, калі стаў старэй,
Ты ўчора быў рускі, а сёньня – габрэй,
Але ў сінагогу ты ўсё ж не пайшоў –
Зь дзяцінства прывык да славянскіх крыжоў,
Да сала, гарэлкі, распусных жанчын.
Адно што ня любіш – савецкіх машын.
Іосіфа Бродскага вершы чытаеш,
Нібы залатое вугольле глытаеш,
І плачаш, і курыш сьмярдзючую «Астру»,
І кашляеш доўга – хварэеш на астму.
Мы часта з табой ля пад’езда сядзім,
І ты мне гаворыш пра Ерусалім,
Табе я пра Вільню сваю гавару
Нясьпешна, нібыта іду на гару,
Зь якой можна ўбачыць нязьведаны сьвет,
Прыгожы і сумны, як мамы партрэт,
Што, быццам абраз, у цябе на сьцяне,
А мама сама засталася ў вайне...
Ты зь лёсам зьмірыўся, калі стаў старэй,
І мы – беларусы, хоць ты і габрэй...
9.VI.2001,
|
|
