Як робіцца сумна і блага, –
Табе ўспамінаецца Прага,
Дзе замкі старыя, і Храмы,
І вузкія вулкі, і крамы,
Бы ў Вільні, якую ты знаеш,
Якую ў сабе зьберагаеш,
Як веру, што ты спавядаеш.
А ў Празе гады маладыя,
Нібы матылі залатыя,
Ляцелі, нібы на агонь,
На пляц, нібы сьнег на далонь.
Там скрыпка старая іграла
І музыка ў Вільню вяртала
Цябе, і рабілася сьветла,
І цёплым здавалася летам
Халодная восень, сівая,
Але ўжо даўно не чужая,
Як ціхая родная хата, –
Там дзён праляцела багата,
Там сумна бывала і блага...
Далёка далёкая Прага,
І блізкая Вільня далёка,
І сонца – як д’яблава вока...
20.IV.2003.
|
|
