Аднаўляючы замак стары,
Не крычыце, што вы змагары,
Бо крычаць тут мы ўмеем усе,
І тапіцца ва ўласнай сьлязе,
І шукаць паратунку ў віне.
Гэты час, як зіма, праміне,
І мы выйдзем да нашай вясны,
Быццам вернемся ў замак з вайны,
Што ня намі пачата была.
Не асьлепнуць бы нам ад сьвятла,
Што ад замка старога ідзе
І губляецца ў плыткай вадзе
Нашых дзён, дзе мы ўсе змагары,
Дзе для кожнага замак стары
Толькі свой і свае званары
На высокай званіцы сядзяць.
Не крычыце, хто ўмее маўчаць,
Не крычыце, ня трэба крычаць,
Трэба замак стары аднаўляць...
|
|
