Траецкае, нібы майстэрня мастака,
прапахла фарбамі і кавай,
І вецер, як натуршчык п’яны,
стомлена блукае між старых дамоў,
Дзе ціха, як на могілках, і ўсім, нібы ў музэі,
тут яшчэ цікава
Хадзіць і сьцены разглядаць
і булкамі карміць нахабных галубоў.
Ты зойдзесься ў задымлены шынок
і соку вып’еш, купіш цыгарэт,
Паслухаеш спакойную, як павуціна, музыку,
што льецца сонна
На тлумны і галодны, як сабака,
і, як першы сьнег, халодны сьвет,
І будзе ўсё навокал, быццам шэры пыл
і неба над зямлёй, будзённа.
Ты вернесься дамоў і мне пра ўсё раскажаш,
як пра даўні сьветлы сон,
І я скажу табе, што не люблю,
калі ідуць у нас дажджы бясконца,
І праплыве над мокрым Менскам белы,
быццам філіжанка, парасон,
І будзе ў ім, нібыта кава з каньяком,
рудое маладое сонца.
Але пакуль яшчэ зжаўцелае лісьцё
на чорны дол з дажджом зьлятае,
Але пакуль яшчэ ты ходзіш, як між прывідаў,
старых, як гэты сьвет, дамоў,
Мая душа з кватэры цеснай, як з астрога,
на дарогу паглядае,
Зайздросьцячы вятрам ля сквера
і ў нябёсах белай пары галубоў.
4.XI.1998.
|
|
