Кожны можа пакрыўдзіць паэта,
Нібы кветку з магілы сарваць,
Што забытая, нібы край сьвету,
Да якога ідзём, каб маўчаць,
І рабіцца зямлёй і травою,
І зьнікаць, як туман, як сьнягі.
Кожны хоча паэта крывёю
Акрапіць свае сёньня сьцягі,
Пад якімі самотныя людзі,
Як вада, як агонь, як трава,
У прыдуманай вечнасьці блудзяць
І ня бачаць, дзе хлуд, дзе царква.
І гляджу я празь сьлёзы на гэта,
І сьлязою прад мною наш сьвет,
Дзе ўсе могуць пакрыўдзіць паэта,
І заплача, як неба, паэт...
|
|
