На вуліцы цемра, як соннае ў пляшцы віно,
І поўня, як костачка вішні, што ўпасьці на дно
Ніколі ня зможа, бо дна ў гэтай ночы няма.
І мне адзінока, нібыта ў пустэльні вадзе,
Нібыта манаху, які ў сваю Мекку ідзе
І знае, што сёньня ён, грэшны, сышоў недарма
Ад шэрых дамоў, ад глыбокай, як яма, начы,
Дзе сьвет не пачуе цябе, хоць ты крычма крычы,
Бо цемра навокал, як соннае ў пляшцы віно,
Як попел, якім замятаецца наша жыцьцё,
Як чорнае-чорнае з дрэваў счарнелых лісьцё,
І я, нібы костачка вішні, што ўпала на дно...
І сьмерць мая вып’е са мною віно.
18.I.1999.
|
|
