Сонца хаваецца за небакраем,
Быццам бы Храм у крыві патанае.
Б’ецца, як хвалі, аб белы сьвет вецер
І ў навакол намываецца вечар.
Хата мая, быццам човен Харона,
Ценем плыве па самоце зялёнай
І ў цемнату, нібы ў вечнасьць, зьнікае –
Ноч нараджаецца, дзень памірае.
Я паміж імі, як сьмерці дыханьне,
Я паміж імі, нібы разьвітаньне...
13.VIII.1997.
|
|
