Я зноў пра Храмы, сум, любоў і пра крыжы,
Пра сьцежкі, валуны, князёў і пра магілы...
А вы мне кажаце: «Пра гэта болей не пішы!»
Як не пісаць, калі ўсё гэта край мой мілы?!
І кожны верш мой новы – новая царква,
Дзе я малюся і дзе сам я чую Бога.
І вінаваты я, калі ўзрасла трава
Ля Храма і ўтравела да сьвятынь дарога.
І вінаваты я, што вам не зразумець
Маёй крыві, што ў вершах у маіх пульсуе.
Мне зь вершаў, быццам зь вежаў, белы сьвет глядзець,
Крычаць: «Жыве мой край!» – хай гэта сьвет пачуе.
А не пачуе сьвет, дык сын пачуе мой,
Пачуюць сьцежкі, і сялібы, і магілы.
А вы мне зноўку кажаце: «Ты не гэрой...»
Я не гэрой... Але люблю я край наш мілы.
6.V.2008.
|
|
