|
Баляда Кірылы Тураўскага
|
|
каля 1113 – пасьля 1190
|
Мінае травень... Ліпень... Лістапад... Зноў сьнежань
Зь нябёс самотай белай на людзей імжыць.
А ты замураваны ў манастырскай вежы,
Каб толькі Слову, Слову Божаму служыць.
І Тураў твой ад сьнегу, як ад квету, белы,
І толькі Храмаў купалы сярод нябёс,
Нібы вугольле ў сьнезе, на сусьвет наш цэлы
Зіхцеюцца пад сонцам, страшачы мароз.
З малітваю глядзіш на родныя прасторы
І верыш, што твой край ніколі і нікім
Ня будзе зваяваны і ня змоўкне ў горы,
Ня зьнікне, як зьнікае па-над сьвечкай дым,
Якая прад табой гарыць і асьвятляе
Душу, як сьвет, і сьвет, нібы тваю душу,
Дзе Бог жыве і Беларусь жыве сьвятая,
Якая стане белай, як пасьля дажджу
Вясновы ціхі сад, што чорным быў, бялее
Ад квецені густой, нібыта белы Храм,
Дзе Слова, як анёла, ты душой сагрэеш,
І Слова паляціць да нас, і сьветла нам
У сьвеце чорным будзе, у якім сягоньня
Ёсьць наша Беларусь, а зь ёю ёсьць і ты,
І ў беларускім небе, нібы на іконе,
Хто ў Бога шчыра верыць, бачыць лік сьвяты,
Як бачыў ты...
8.XII.2008.
|
|
