|
Баляда Альгерда
|
|
1296 – 1377
|
...Залатая Арда залатою ня будзе,
І празь сінія воды Ардзе не прайсьці,
Бо тут наша зямля, бо тут нашыя людзі,
А татарская кроў на траве і лісьці
Нашых дрэў, што шапочуць аб нашае волі,
Будзе стыць і зьнікаць, як зьнікае вада,
У якую ты двойчы ня зойдзеш ніколі,
Безь якой, як трава, пачарнее Арда.
І глядзіш ты наўкол і ўдыхаеш прастораў
Незнаёмых, але зваяваных, вятры,
І ты мроіш ужо край ад мора да мора,
Дзе на мове тваёй век людзям гаварыць.
І так будзе, бо ты так жадаеш пад Богам,
Але пройдзе яшчэ і ня год, і ня пяць,
І твая тут ня згубіцца ў травах дарога,
І яе, нібы вечнасьць, нічым не стрымаць.
А пакуль што Арда, як агонь, залатая
Прад табой і прад войскам вялікім тваім,
Як агонь у вадзе, чорна ў травах зьнікае,
І лятаюць вароны над ёй, нібы дым...
15.VIII.2005.
|
|
