|
Баляда Боны Сфорца
|
|
2.02.1494 – 9.11.1557
|
За карэтай, як самота, шэры пыл
Зь ветрам асядае на траву сівую.
У Італію да замкаў і магіл,
Нібы ў маладосьць сваю даўно былую,
Уцякае Бона Сфорца ад сябе,
Ад каханьня, ад князёў, ад шляхты п’янай,
Што ў маёнтках, вар’яцеючы ў журбе,
Можа пасьмяяцца над старою паннай,
Што была красуняй, за якую біцца
Кожны быў гатовы, хто зь ёй побач быў.
А цяпер жа сьледам толькі пыл клубіцца,
Пыл сівы, як тыя, хто яе любіў...
У карэце каралевы Боны многа
Дыямэнтаў, залатое драбязы,
І яны грукочуцца на ўсю дарогу,
Быццам брама ў Беларусь на ўсе часы
Забіваецца цьвікамі залатымі...
25.VIII.2005.
|
|
