|
Баляда Барбары Радзівіл
|
|
6.12.1520–8.05.1551
|
...А Кракаў ня плакаў, а плакала Вільня.
Карона, як зорка зь нябёс, з галавы
Кацілася ў змрок адзіноты магільнай,
І ў хмары ўзьляталі з касьцёла й царквы
Анёлы, нібыта малітвы сьвятыя,
Але ўсё ня тыя, але ўсё ня тыя,
Каб імі Барбару ізноў ажывіць.
Атрута, нібыта агонь, у крыві,
І побач каханы, як дым, растае,
Зьнікае, і рукі, як крылы, твае
Цяжэюць, а нехта далёкі сьмяецца.
Спынілася сэрца, спынілася сэрца,
І Кракаў прыціх, але плакала Вільня,
І сонца ўзышло зь Белавежскіх лясоў,
Як шчыт, над дарогаю роднай і пыльнай,
Якой назаўсёды вярнуцца дамоў
Табе, маладой і прыгожай, як сон,
Які мог прысьніцца анёлам тваім,
Што зараз глядзяць на цябе, як з вакон,
Зь нябёс, дзе хмурыны – як вечнасьць, як дым...
23.IX.2005.
|
|
