Баляда Сымона Буднага
|
1530 – 13.01.1593
|
1 ...І ён у Варшаве, і ён у Парыжы Мог замкаў, маёнткаў сабе накупляць, Але ён друкарню будуе ў Нясьвіжы, Каб кніжкі на мове сваёй друкаваць. І нехта сьмяецца і злосна пытае: «Навошта ён грошы на школы дае?» І восень ідзе, як Арда, залатая, Што ў дыме стагодзьдзяў, як дым, растае, Бо ўжо не вярнуцца і не паўтарыцца Таму, што было тут, на нашай зямлі. У Храм ён ідзе, каб за бедных маліцца, Каб людзі як людзі на сьвеце жылі. І словы малітвы ўзьлятаюць высока Да зор, як да сьвечак, што Бог запаліў. І робіцца сэрцу трывожна і горка, І ў небе, як кнігі, лятуць жураўлі, Зьнікаюць, як радасьць, зьнікаюць, як лета, Якое было, нібы сёньня Нясьвіж. І, пыл падымаючы, мчыцца карэта, Але не яго – у далёкі Парыж, Бо ён зімаваць застаецца ў Айчыне, Дзе вецер, дзе хмары, дзе будуць сьнягі, Дзе ў кнізе, нібы на маленькай ільдзіне, Нам плыць і празь сьвятасьць і плыць праз грахі Ад Княства далей, больш якога ня будзе, Але застанецца зямля і на ёй Прыгожыя, вольныя, сьветлыя людзі, Як Княства Вялікае з нашай крывёй.
2 Не адшукаць у Вішневе тваёй магілы. Магілаю тваёю стала ўся зямля, Па-над якой буслы свае раскрылі крылы, Як ветразі вандруючага карабля, Дзе нашых слаўных продкаў душы і малітвы Над намі зь вечнасьці да вечнасьці плывуць Па той крыві, што ўжо за Беларусь праліта Была і стала небам, дзе буслы лятуць Да родных ніў, да Лоска, да Нясьвіжа, Дзе ты друкарні заснаваў, каб кнігі нам Век асьвятлялі шлях у беларускі Храм, У Храм бялюткі пад адзіным Боскім крыжам... ...І ты стаіш на белай роднае зямлі, На сьнезе, як на белым-белым караблі, Які спусьціўся, каб цябе забраць з сабою І вечна плыць над белаю як сьнег зямлёю, Каб бачыў ты, што Беларусь жыве, і нам Прыйсьці з табою ў беларускі Храм...
26.IX.2005, 30.XI.2008.
|
|