Баляда Мікалая Крыштофа Радзівіла (Сіроткі)
|
2.08.1549 – 28.02.1616
|
Абсягі Вялікага Княства з табою, Як продкаў тваіх у табе жыве кроў. Каменьне і травы й тваёю крывёю Акроплены ў бітвах на векі вякоў, Дзе будзе краіна, якую ня мроіш, Бо Княства навокал жыве, як жыло, А ў Княства паэты свае і гэроі І велічы княскай, як срэбра, сьвятло... Цяпер апякуеш ты кляштары, Храмы, І ў сэрцы Эўропы і Мір, і Нясьвіж Квітнеюць, як зоры, што выйшлі з-за хмары. На зоры ў нябёсах спакойна глядзіш, І думаеш думу, і шэпчаш малітву За гэту зямлю, на якой ты жывеш І тут, як спатрэбіцца, пойдзеш на бітву За родны прастор, што ня ведае меж, Бо ведаць ня хочаш душою і сэрцам Ты межаў, якія няволяць душу... І сыплецца сьнег, быццам неба ірвецца, Дзе вечнасьць рыхтуецца слухаць імшу Па Княстве Вялікім, што ўсё-ткі зьнікае І зьнікне, але застанесься ў ім ты, Самотны, як сьвечка твая залатая, Што сьвеціцца разам з табой праз гады...
30.VII.2009.
|
|