|
Баляда Мікалая Крыштофа Радзівіла (Сіроткі)
|
|
2.08.1549 – 28.02.1616
|
Абсягі Вялікага Княства з табою,
Як продкаў тваіх у табе жыве кроў.
Каменьне і травы й тваёю крывёю
Акроплены ў бітвах на векі вякоў,
Дзе будзе краіна, якую ня мроіш,
Бо Княства навокал жыве, як жыло,
А ў Княства паэты свае і гэроі
І велічы княскай, як срэбра, сьвятло...
Цяпер апякуеш ты кляштары, Храмы,
І ў сэрцы Эўропы і Мір, і Нясьвіж
Квітнеюць, як зоры, што выйшлі з-за хмары.
На зоры ў нябёсах спакойна глядзіш,
І думаеш думу, і шэпчаш малітву
За гэту зямлю, на якой ты жывеш
І тут, як спатрэбіцца, пойдзеш на бітву
За родны прастор, што ня ведае меж,
Бо ведаць ня хочаш душою і сэрцам
Ты межаў, якія няволяць душу...
І сыплецца сьнег, быццам неба ірвецца,
Дзе вечнасьць рыхтуецца слухаць імшу
Па Княстве Вялікім, што ўсё-ткі зьнікае
І зьнікне, але застанесься ў ім ты,
Самотны, як сьвечка твая залатая,
Што сьвеціцца разам з табой праз гады...
30.VII.2009.
|
|
