|
Баляда Льва Сапегі
|
|
4.04.1557 – 7.07.1633
|
У Ружанах на вуліцы вецер,
Нібы воўк, што ўначы заблудзіў,
Ля вакон, што да раніцы сьвецяць,
Прыпыніўся, свой шлях прытаіў
І заціх...
І прыцішыў дыханьне
Па-над кнігаю новаю ён –
Адзінокі, сівы, бы ў тумане,
І самотны, як вечнасьць, як сон,
Леў Сапега, што сёньня начуе
Сярод кніг, як сярод цішыні,
У якой па стагодзьдзях вандруе
Белы рыцар на белым кані.
І гараць сьвечкі сьветла, бы ў Храме,
І па кнігах зноў цені, як дым,
Прапаўзаюць, губляюцца з намі
У паветры, ад зор залатым.
І запіша ён зноў, што спазнае,
Запісаўшы, закрэсьліць ізноў.
Ён – Сапега, Сапегу сьвет знае,
Як сам знае Сапега любоў
Да зямлі, на якой нарадзіўся,
За якую маліўся і біўся...
І назаўтра ён сядзе ў карэту,
Зноў у Вільню паедзе, у сьвет,
І за ім, нібы воўк, на край сьвету
Будзе вецер ляцець сьлед у сьлед...
24.VIII.2005.
|
|
