Стажар серабрысты пажар. На дрэвах бароды імхоў. Пaра з начных імшар Пужае цыбатых ласёў. Бягуць па балоце яны. Над імі праз шэры туман Зьзяе, як вока вайны, Чырвоны Альдэбаран. Сьлепне стомлены зрок, Сьцежка спускаецца ў лог, Вожык, як шэры клубок, Скруціўся ля самых ног. – Клубочак, вядзі, вядзі. – Гаспадар, дарогі няма. Трэба на сьцежках блудзіць І не зважаць на туман. Яліна над сьцежкай маёй – Не яліна, а баба-яга. Сава ў глушыні лясной Прарочыць: «Куга! Куга!» – Алёначка! Ого-го! Спаткай, за руку бяры. Выведзі Яна свайго Да цёплай хаты ў бары. Хоча ён бачыць агні, Карагоды між сьветлых лугоў, Хоча сьвятла, цеплыні, Хоча казаньня твайго. Лаўжы і карчоў крыжы. Туман, як прывід, як дым. Хтосьці па сьцежцы бяжыць, Сава лунае над ім. Вочы гараць нада мной, Не сава, а дзіва-зьмяя. – Бацюхны! Хто гэта? Вой! – Алёначка, гэта я. – Пойдзем хутчэй. Туман. Хату яшчэ прамінеш. Як ты даведаўся, Ян, Што завуць Алёнай мяне, Што аб’ездчыку я дачка, Што жыву між гэтых палян, Што добра мне тут чакаць, Калі прыйдзе прыгожы Ян? – Любая, я ж чараўнік, Знаўца зямлі і вады. Мне і куніца, і дзік Адкрылі свае сьляды. Ў дрымотнай глушы лясной Не ведаў я аднаго: Сьцежкі да хаты тваёй, Сьцежкі да сэрца твайго. Дай мне тваю далонь. Не трэба стаяць, пайшлі. Вядзі на мірны агонь У змрочных лапах ялін.
1960
|
|