|
Балядны маналёг Казіміра Лышчынскага
|
|
3.03.1634 – 30.03.1689
|
Разбурылі мой дом, як прытулак вар’ята,
І спалілі мяне, абакралі мой край.
Мог чыноўнікам стаць, нават быць дыпляматам,
Стаў бязбожнікам. Люд, ты мяне не карай,
Што вучыў тваіх дзетак любові
Не да Бога – да роднай нявольнай зямлі.
Ну чаго вашы варты, браточкі, галовы,
Раз душу і зямлю чужакам аддалі!
Я вучыў вас за волю стаяць, вы ж няволі
Цалавалі па-рабску, як жабу, руку.
Не любілі мяне, я ж ніколі, ніколі
Не жадаў вам нядолі на горкім вяку.
Каты вырвалі вусны, язык – ды ня мову –
І спалілі мяне – не спалілі мой крык,
Мой праклён мудрацам, што заўсёды гатовы
Нахлусіць, каб зь цямноцьця ня выйшаў мужык.
І мой попел зьлятае ў далоні Айчыны,
І душа мая ў небе, ня ў пекле чарцей.
О мой край, ты пакутнік, ты воін адзіны,
Што сябе не шкадуе за грэшных дзяцей.
Разбурылі мой дом, як прытулак вар’ята,
Абдурылі людзей, абакралі мой край.
І сядзяць за сталамі шырокімі каты,
І зьбіраюцца вечна судзіць і караць.
І судзіць, і караць, прыкрываючы Богам
Свой няправедны суд, свой зьвярыны закон.
На касьцёр – век за праўду прамая дарога
І сьляпога насельніцтва рабскі праклён.
Я згарэў, як згарэлі мільёны нявінных.
Мне застацца жывым, покуль ёсьць на зямлі
Змагары Беларусы і па-над Айчынай,
Нібы продкавы душы, лятуць жураўлі.
Я згарэў, каб вам сьветла было і жылося,
Каб надзей не цяплілі на міласьць багоў.
Я сказаў сваё слова. Ня жыць безгалоса.
Сёньня слова за вамі, скажыце яго!
27.II.1989.
|
|
