|
Баляда Саламеі Пільштыновай
|
|
1718 – пасьля 1760
|
Ад горада ў горад, з краіны ў краіну
У пошуках шчасьця жаночага ты
Вандруеш, сабе не жадаеш супыну.
Супынак – зарослыя лесам клады.
Ты зноў у Стамбуле, жывеш у султана,
Дзе лечыш жанчын, пра Іерусалім,
Самотная, марыш і мар аб каханым
Ты не адцуралася сёньня зусім,
Бо ты авантурная і маладая.
А хто малады – той, нібы залаты...
І сьніцца Айчына, амаль што чужая,
Куды ўжо ніколі ня вернесься ты,
Хоць там і найлепшыя людзі на сьвеце,
І родныя хаты, і замкі, лясы,
І сонца ласкавей там грэе і сьвеціць,
І, быццам каралі, там кроплі расы.
А тут хоць і добра, ды ўсё тут чужое,
І будзе табе назаўсёды чужым
І неба, як мора, і мора начное,
Як неба, дзе чайкі лятаюць, як дым
Ад вогнішч вандроўнікаў, што спачываюць.
А ты авантуры натуеш свае,
Якія праз сотні гадоў прачытаюць
На роднай зямлі, дзе салоўка пяе
Пра вечнасьць і міг, і пра тое каханьне,
Якое, вандроўная, зьведала ты...
Мяняецца сьвет, як на дрэвах лісты...
І ўсё ж замяніць нам Айчыну ня ў стане
Ніколі й ніякі Стамбул залаты.
5.IV.2009.
|
|
