Баляда Антонія Тызенгаўза
|
1733 – 31.03.1785
|
Для краю тутэйшага, а не для ўласнае славы Будуеш палацы, купляеш друкарню і кнігі. Друкуюцца, хоць вырастаюць на могілках травы, І пыл асядае на ўсё адзінокі і ціхі, І дом разбураецца, ды камяні застаюцца, Нібыта радзімкі на целе, на землях Радзімы. І сёньня ў тэатры тваім плачуць больш, чым сьмяюцца, Але перамены, ты верыш, патрэбны й магчымы. І ты не дрыжыш над грашыма, багацьце – ня грошы, А людзі, якім родны край у любую часіну І самы найлепшы на сьвеце, і самы прыгожы, І гонар для ўсіх за ягоную вечнасьць загінуць. І ты ганарысься народам тутэйшым і краем, І сам ты тутэйшы, і ты не ўцякаеш ні ў Прагу, Ні ў Лёндан, ні ў Вену, ні ў ціхі Парыж, бо ты знаеш, Што там табе будзе заўсёды самотна і блага Бяз гэтых садоў, што цяпер за вакном – маладыя, Бяз жытніх палёў, на якіх васількі, нібы сьлёзы Жанчын беларускіх і нашых анёлаў, якія Нас помняць і ў сьпёку, і ў дождж, і ў марозы, Як помніш і ты, што для роднага любага краю Патрэбна жыць сёньня, і будуць твой край і Паставы У цэнтры Эўропы, ня ў некага з самага краю, І будзе ў нас слава, і будуць для славы падставы. І ўсё ж ты самотна глядзіш у вакно, бо цямнее І восень дажджамі з палацаў сьвяточнасьць змывае. І ў краі тутэйшым ня кожны пакуль разумее: Бяз мовы, бяз волі краіны жывой не бывае...
19.VIII.2009.
|
|