Баляда Міхала Клеафаса Агінскага
|
7.10.1765 – 15.10.1833
|
Радзіма вечная, як неба гэта, Зь якога, нібы дождж, сыходзіць Бог І ў музыцы жыве, нібыта лета Жыве ў траве і камянях дарог, Якімі ты Радзіму пакідаеш, Бо Княства немагчыма аднавіць, Як кроў пралітую не пазьбіраеш, Ды Княству жыць у нашае крыві, Як музыцы ў траве, вадзе, лістоце, У ветры, што зьмятае пыл з крыжоў. Жыць Княству, як сьвятлу ў нябесным лёдзе, Малітвам – у крылатасьці буслоў, Якія над тваёй дарогай кружаць, Нібы анёлы, для якіх наш край Плыве азёрна-залатою ружай, Якой ты кажаш сьветлае: «Бывай...» – Празь Лету, праз душу, якая плача Па тым, што ўжо ня вернуцца сюды Ні Княства, ні князі з крывёй гарачай, Ні, закаханы ў беларусак, ты...
31.VIII.2005.
|
|