|
Баляда Івана Насовіча
|
|
7.10.1788 – 6.08.1877
|
Там Беларусь, дзе беларус жыве.
І не патрэбна Беларусь шукаць,
Бо тут яна, як валуны ў траве,
Як у нябёсах песьня жаўрука,
Што над тваёй дарогай, як сьвятло,
Якое ёсьць, і будзе, і было,
Як пад нагамі родная зямля,
Дзе наша кроў, як іскры ў вугалях,
Не патухае, сьвеціцца ў вяках
І ў словах, што зьбіраеш сёньня ты,
Каб зьберагчы, як зерне для сяўбы,
Бо ўсё-ткі прыйдзе час наш залаты
Пасьля стагодзьдзяў ветру і журбы.
І ты ідзеш, бо ведаеш, чаму
І для чаго, нясьпешліва, ідзеш,
Як сьнег ідзе, каб ты любіў зіму
І ўспамінаў, калі са стрэх капеж
Пачнецца і рассыплецца сьвятло
І кветкамі засьвеціцца ў траве
Там, дзе даўно нічога не расло.
Дзе беларус, там Беларусь жыве,
І не патрэбна Беларусь шукаць,
Бо тут яна, як ля дарог крыжы,
Як у нябёсах песьня жаўрука,
Як Бог у Храме кожным і ў душы...
25.IV.2009.
|
|
