|
Баляда Яна Баршчэўскага
|
|
1790 – 12.03.1851
|
Зноў дождж ідзе, змываючы сьцяжыны,
Якімі нам вяртацца ў родны сьвет,
Дзе беларусы ёсьць, а ў іх Айчына –
Як за Хрыстом ёсьць жыватворны сьлед.
А Плачка ўсё блукае па Прыдзьвіньні.
Яна з тваёй шляхецкаю душой.
Магілы ж нашыя ня змыюць ліўні,
Што ў хмарах тых, якія над зямлёй
Над нашаю і з захаду, і ўсходу
Плывуць, жадаючы, каб заўтра мы
Забыліся, якога радаводу
Мы тут, дзе нашы Храмы і дамы,
Адвечныя і, як зямля, сьвятыя,
Бо нашыя, бо з нашаю крывёй...
Галодны воўк на поўню нема вые,
Туман, як замак белы, над травой
Плыве праз нас, а Плачка ўсё блукае
Па Беларусі, у якой нам вечна жыць,
Нягледзячы на тое, што зьнікае
Адвечнае і часта дождж імжыць...
16.VII.2008.
|
|
