|
Баляда Тамаша Зана
|
|
21.12.1796 – 19.07.1855
|
Прысьніцца Вільня, нібы сонца ўзыдзе,
І ты зноў прачынаесься ў сьлязах
Не ад таго, што сумна ці ты ў крыўдзе,
А з гонару, што выбраў цяжкі шлях
Да Беларусі, што далёка сёньня,
Як зоркі, што нібы рамонкі ў лёне,
Які цьвіце ля вёскі Мясата,
Дзе ўпершыню сказаў ты слова «мама»...
Жыцьцё цячэ, але не як вада, –
Як кроў цячэ, як шлях праз твань да Храма.
І ў дзёньніку натуеш ты сваім
Пра халады і пра багацьце Ўрала.
Ды ўсё чужое тут, і толькі дым,
Як родны, абдымае і памалу
Плыве на захад, кліча за сабой.
Ды з высылкі ты не ўцячэш нікуды,
І будзе сэрца поўніцца журбой,
Ну а журба – адвечная атрута
Для сэрца і душы, якія плачуць,
Якія Беларусь праз далячыні бачаць,
Але па-польску шэпчуць да яе,
Да Вільні той, якой для нас ня будзе...
Груган ляціць, і салавей пяе,
І да сваіх крыжоў прыходзяць людзі.
5–6.X.2008
|
|
