Баляда Валеньція Ваньковіча
|
12.05.1800 – 12.05.1842
|
Парыж, як лёд, халодны і чужы. Ты ўцёк сюды, каб тут памерці з суму, Каб на тваім, нібыта меч, крыжы Сядзелі птушкі, як аб волі думы, Як думы аб Айчыне, дзе вясна І безь цябе ўжо ў лета перальецца... Зноў прад табой мальберт, нібы сьцяна, Ды за яго схавацца не ўдаецца Ні ад сябе, ні ад паноў-сяброў, Якім не ты патрэбен, а партрэты. І ты малюеш іх ізноў, ізноў І верыш, што ўсё так – ад Бога гэта... Вясна ў Парыжы, пад нагамі лёд, І ты ідзеш нясьпешна па Парыжы І п’еш сьвятло вакон, як шчасьця мёд, І поўня ў небе, як анёлак рыжы, Па-над табой, па-над тваім жыцьцём, Якое скончыцца ў твой дзень народзін, І сьвет ахопіцца тваім агнём І адлюструецца, нібыта ў лёдзе, У залатых вачах былых сяброў... І толькі над табой паэт заплача, Бо ён, што бачыў ты, таксама бача...
3.X.2007.
|
|